Mijn verhaal

Na jarenlange ervaring als lerares in het basisonderwijs, en later als tolk voor doven, ben ik

samen met mijn man Antoine in april 1995 een groot avontuur begonnen!

Een idee is geboren

Al een paar jaar liepen we rond met het idee om te gaan reizen....Na 6 jaar samen getrouwd te zijn en gehoopt te hebben dat er een baby zou komen, werden we opeens in 1994 ons heel erg bewust van onze roeping en verlangen om op reis te gaan. We hebben de daad bij het woord gevoegd en onze huurflat in Woerden opgezegd. Daarna hebben we onze banen gestopt en hebben we een verkoop- en weggeefactie opgezet voor mensen die voor een prikkie ons huis konden leeghalen. Dat was echt heel moeilijk voor mij. Al mijn dierbare spulletjes verdwenen in een paar dagen tijd. En daar stonden we dan: Met 2 koffers zijn we op pad gegaan. Onze eerste reisbestemming was AMERIKA. Ik wilde eigenlijk richting Oost Europa of China, maar Antoine had al vanaf zijn jeugd Amerika als droomland in gedachten. We besloten dat we zouden gaan beginnen in South Carolina (USA) en vandaaruit zouden we wel weer verder zien....Het werd een reis van 22 jaar!!!

De reis

Het avontuur begon dus in South Carolina. Daar leerden we steeds nieuwe mensen kennen die ons weer in contact brachten met andere vrienden of kennissen. Soms was de reis een dropping. Dan konden we meerijden met iemand die ons in een andere staat dropte. We werden tijdens onze allereerste reis in West Virginia afgezet en daar hebben we onze nieuwe vrienden leren kennen die ons ophaalden vanuit Ohio. Hoe we die nieuwe vrienden leerden kennen?

Dat is een heel verhaal!

We zaten opeens in West Virginia en voelden dat we op dood spoor zaten. Na een paar dagen ontmoetten we een man die in de ontbijtkamer ons zag bidden voor het ontbijt. Hij kwam bij ons staan en vroeg wie we waren. We vertelden over onze pelgrimsreis. Hij liet het telefoonnummer achter van de pastors van zijn kerk en vertrok. Antoine heeft dat nummer gebeld en we werden hartelijk uitgenodigd om naar Ohio te komen. Die pastors betaalden met creditcard een extra hotelnacht voor ons daar in West Virginia en maakten de volgende dag een reis van 7 uren om een voor hen onbekend stel op te pikken!

Zoveel toevallige ontmoetingen die onze reis UNIEK maakten!

Tijdens de reis heb ik mijzelf veel beter leren kennen....Eerst ontdekte ik dat er ook een danscoach in mij zat die kinderen en volwassenen tot heling kon brengen door hen zelf te laten bewegen op o.a. de muziek van Antoine. Ik begon met de creatieve uitbeelding van zijn songs en later nodigde ik de kinderen en de volwassenen uit om mee te bewegen! Ik startte mijn eigen dansgroep. Eerst Mikamocha, daarna Dance of the North, waarmee we samen tournees maakten naar Noord Engeland en Schotland. We kwamen ook terecht in Frankrijk en Israël, gingen terug naar de USA. Soms ging de dansgroep mee en soms waren we samen. Onze pelgrimstocht en de vrije manier van leven werkte bij sommige vrienden aanstekelijk en zij besloten ook een keer met ons mee op reis te gaan!

Daaruit vloeide als vanzelfsprekend de creatieve coaching voort die mij ook tot het schrijven bracht van mijn Dagboek en blogs. Uiteindelijk heeft het mij gebracht naar het maken van het

e- coaching pakket van 20 stappen naar innerlijke heling.

De afgelopen jaren, sinds 1995, hebben mij dus naast mijn eigen reis tot innerlijke heling ook ongemerkt een nieuwe richting gegeven in mijn loopbaan. Waar een pelgrimsreis al niet goed voor is!!!

22 jaar later....

Nu zijn we ruim 25 jaar verder en we hebben zoveel reisverslagen dat ik de tel ben kwijtgeraakt hoe vaak we verplaatst zijn en hoe vaak we verhuisd zijn!

Het is een onvergetelijk avontuur geworden waarvan we niet wisten wanneer en waar die zou eindigen. Eigenlijk is de pelgrimsreis nog niet beëindigd. Dat gebeurt pas als we deze aarde verruilen voor onze eeuwige bestemming in de hemel!

Wil je meer lezen over ons?

Kijk dan op de website van ons, Antoine & Mieke samen.

Why me? 

Waarom ik?

Ik ontdekte dat ik rondliep met een scheur in mijn hart. Ik verstopte met een zeer sterk deel van mijzelf een klein deel dat zich schaamde voor een zwak deel in mijzelf...…

Waarom? Ja waarom zou ik mij schamen? Voor mijn innerlijke gebrokenheid? Ik wilde altijd sterk zijn en hulp verlenen! Ik had ook immers al zoveel mensen mogen helpen in mijn leven…En nu was ik (opnieuw) zelf aan de beurt om innerlijke heling te ontvangen!

Waarom ik?

Door de jaren heen ontdekte ik dat ik rondliep met een gescheurd hart.

Een veilig gezin en een goede opvoeding en betrokken ouders in mijn vroege jeugd zorgden voor een goed fundament tot mijn 12e jaar.

Maar daarna liep alles anders...

Omdat ik zoveel gezellige veilige momenten had meegemaakt in mijn jeugd had ik niet in de gaten waar de knelpunten zaten.

Ik had nooit gedacht dat ik hulp nodig zou hebben...ik was immers zelf een goede hulpverlener?

In mijn tienertijd waren mijn ouders mijn grote helden. Zij namen zwervers in huis en verzorgden hen en ook vingen zij mensen op die in de problemen zaten. Mijn vader had naast zijn full time job een koffiebar op de Oude Gracht in Utrecht waar hij zijn talenten als gastheer en jeugdleider en evangelist in kon uitleven en mijn moeder runde met al haar creatieve talenten een geweldig huishouden waar we allemaal vol bewondering naar keken!

Dat ik zelf daardoor als eigen kind tekort kwam, heb ik nooit in de gaten gehad. Daar kwam ik pas (ondanks de signalen die anderen mij gaven) veel later achter. Ook ontdekte ik pas veel later in mijn leven dat mijn eigen ouders ook veel aandacht tekort waren gekomen in hun leven…en zij konden mij niet meer meegeven dan dat zij zelf in huis hadden!

Ik heb de sterke delen van mijn ouders meegekregen en daar ben ik heel erg blij om. Maar ik heb ook hun afwijzing meegekregen.

O nee, dat vertelde ik nooit aan iemand. Die diepste gevoelens van afwijzing, daar schaamde ik mij juist voor! Ik wilde een goede hulpverlener zijn en mensen blij maken! En dat is ook gebeurd!!!

Eerst in mijn vrijgezellentijd en later in mijn huwelijk en tijdens onze pelgrimsjaren deed ik heel erg mijn best om alle mensen om mij heen gelukkig te maken. Dat was heerlijk om te doen en daar vond ik veel voldoening in!

Ondertussen had ik wel ontdekt dat ik mij los moest maken van mijn familie.

Later ben ik nog dieper gaan kijken naar mijzelf. Dat gebeurde na de vele pelgrimsreizen die ik samen met Antoine gemaakt had. We hadden mooie herinneringen opgebouwd van een zeer avontuurlijk leven! Maar omdat ik ouder werd raakte mijn levensenergie op en kwam ik dichter bij mijn zwakke deel dat ik altijd zo angstvallig verborgen had weten te houden:

HET GEVOEL VAN AFWIJZING

Ik voelde mij als het ware die ui die langzamerhand werd afgepeld en ten slotte uitkwam bij hoe ik mij heel diep vanbinnen voelde!

Wat ben ik nu blij dat ik mijzelf heb durven openen. Nu mag iedereen weten dat ik ook therapie nodig had. Daarvoor ben ik een aantal weken de Flagship training in Lancaster bij Ellel Ministries gaan volgen!

Nu leef ik een leven in balans. Echt heerlijk ontspannen.

En als ik me dan nog weleens afgewezen voel?

Dan mag ik direct terug gaan naar dat veilige basisgevoel. Ik weet nu heel zeker dat ik GELIEFD ben door mijn lieve man, door lieve vrienden en als allerbelangrijkste, door God, de Schepper van hemel en aarde, de Vader van Jezus Christus, die ook mijn VADER & MOEDER is! Hoe weet ik dat? Dat lees ik in de Bijbel en voel ik in mijn hart! Mijn identiteit is nu geheeld, dankzij de Here Jezus!

Wat ben ik daar dankbaar voor!

Dat geeft mij innerlijk rust en vrede...en die kan niemand mij meer afpakken!